බලන් හිදීම...

ගෙදර එන එක කිසි තේරුමක් නැත්ද මන්දා...සතියක් මාසයක් බලන් ඉදලා වැඩ කරලා..නිවාඩුවක් එනකම් බලන් ඉන්නවා..ඊට පස්සේ ගාලු එන්න බස් එක ගන්නකම් ඉවසිල්ලක් නෑ. ඒකට නැග්ගම ගාල්ලෙන් බහිනකම් ඉවසිල්ලක් නෑ.. ඊට පස්සෙ ගෙදර එනකම්..මොහොතක් මොහොතක් ගානේ අපි බලන් ඉන්නවා... ඒක ඉවර වෙලා ඊට වඩා හොද එකක් එනකම්..එත් කවදාවත් අපි නෙමෙයි පරිපුර්ණ විදියට සතුටක් ලැබුවේ...

දින..සති ...මාස.. අවුරුදු ගෙවිලත් ගිහින් ඒත් අපි තාම සතුට හොයනවා..කලු අය නැති ලෝකෙක ඇති සුද්දෙකුත් නැ කියලා පොඩ්ඩක් නැවතිලා වින්දා නම් මේ මොහොත?? 

#SacheeWalks

Down the lane...Where I paused or may be...

Have you ever thought about, How peaceful it is when you close your eyes?....

How peaceful it is in absolute silence?.....

Take a walk. Think about it....What are we dealing with everyday when each day take you a step closer to your death. Our own very "the end". What are we fighting for in life?.......Might I suggest the word "Temporary Gains" for an answer.

When we were schooling, learning 1+1 and alphabet, how simple was it?...But then again everyone we meet was telling us, more like feeding us to our very core that,

"Study hard, then you can find a "good" job *I stopped listening, they said a lot* , make money and then you can relax!“

And here we are years after...down the lane... Relaxing! Are we? Or are we at least getting closer to that so called " relaxation", the ultimate peace in life?

Any clue where and how that peace runs away from us?....As we walk to our grave!
As the energy in us depreciates until it has no value.....Until our imaginations make no sense....Until our innocent hopes become not so much innocent anymore?

Ran enough now? Take a pause or..... may be a stop, If you are thoughtful enough.

Good luck!

#Sachee_walks


  

සිරිපා කරුණාව

2015 නොවැම්බර්, ඒ සිරිපා අවාර කාලයෙත් අවසානයයි. වල් වැදීමට හැකි තරම් වල් වැදුනු, පාරවල් තව දුරටත් පාරවල් නොවූ කාලයයි. ඇවිදින ජිවිතේ පාටන් ගෙනත් මාස 6කට ආසන්න වී තිබිණි. තැන් තැන් සොය සොයා ඇවිද ගොස් කදු තරණය පටන් ගැනීමට දැඩි ආශාවෙන් සිටි කාලයයි.

 

ඉතින් කෙසේ හෝ පලවෙනි කදු තරණයම සිරිපාදෙන් පටන් ගන්න තරම් මම වාසනාවන්ත වුනා. ඒ අන් කවරෙකුවත් නිසා නොව මාගේ මිත්‍ර වූද, බොහෝ විට මගේ ගුරු වූද අරවින්ද භූමි නම් වු අපුරු පුද්ගලයා නිසාවෙනි. ඒ වන විට කැලැවට, කදු තරණයට කන්‍යාවක් වූ මා හට මෙය අලුත්ම අත්දැකීමක් විය. එවිට සිරිපාව ගැන කිසිත් නොදත්, කදු තරණය, කැලැ ජිවිතය ගැන කිසිත් නොදත් මම දැන සිටි එකම දේ නම් මෙය මා කල යුතු දෙයක් පමණක් බවය.

මේ සියල්ල කෙනෙකුට මහත් අපහසු අපේ වචනයෙන් කිවහොත් "අමු කට්ටක්" ලෙස විටක දැකීම සමාන්‍ය දෙයකි. නමුත් ඒ අමු කට්ට ජිවිතේ එක් වරක් හෝ සූප්පු නොකලහොත්, එය ලංකාවේ උපන් වාසනාවට පයින් ගැසීමකි. මේ ලැබු ජිවිතයේ බොහෝ දේ අතපසු කරගැනීමකි.

අප කැලැවට ඇබ්බැහි වුයේ එහි ඇති සරල බව, නිශ්ශබ්ද බව සහ තවත් බොහෝ වචනයෙන් විස්තර කල නොහැකි දේවල් නිසාමය. එහි දැනෙනා රස වෙන අයකුට කියා දීම විටක අලුත උපන් පොඩි එකෙකුට අවකලනය නොකියාම අනුකලනය කියා දීමකි. නමුත් ඒ කතා කෙසේ හෝ වෙද්දි මේ වෑයම නම් සිරිපා කරුණාව ගැන යන්නට ආසා අයකුට, ඒ සුන්දරත්වය "අපි සිරීපාදෙත් වැන්දා" කියා ලිස්ට් එකකට පමනක් සීමා නොකොට අමුතුම විදියට වින්දනය කරන්නට කැමති අයකුට අවශ්‍ය විස්තර ලබා දීමටයි.

"සිරිපාදය ගැන නම් ඉතින් මොනවා කියන්නද බන්" කියා විටක යම් අයකු ඇසීමට හැක. එසේ ඇසීමට හේතු 2ක් මා දකිමි.

1. ජිවිතය ගැන කිසිම කුතුහලයක් නැතිවීම
2. නොදැනුවත්කම

අප බිය විය යුත්තේ අපි නොදන්නා දේවල් ගැන නොව, අපි දන්නවා යැයි සිතන් ඉන්නා දේවල් ගැනය. ඒ අයුරින්ම සිරිපාව ගැන දැනගැනීමටද කරුණු බොහෝය.

මෙම ලිපිය මාගේ 4 වැනි ගමනින් පසුව ලියන්නෙකි. මට වඩා සිරිපාව ගැන උගතුන් බොහෝය. ඇවිදීමට, කැලැවට මෙන්ම, රසට ලිවීමට ද දක්ශයින් බොහෝය. නමුත් මෙහි අරමුණ නම්, මෙම මුලු වෙබ් අඩවියේම අරමුණ නම් ඇවිදීමට ආසා අයකුට අත්වැලක් වීමට පමණකි.

මා ද කලකට පෙර නවකයෙකි. තවමත් එසේමය. නමුත් ඇවිදීමෙන් උගත් බොහෝ දේ අතරින්,

"සතුට යනු බෙදාගැනීමයි" 

යන බව මා තුල තදින්ම සනිටුහන් වූ දෙයකි. එහෙනම් ලිපිය පටන් ගන්න අවසරයි.

සිරිපාදය යනු ලංකාවේ කදු අතරින් 4 වැන්නට උසම කන්දයි. උසින් 2243m පමණ වේ. නමුත් 2015 මාර්තු වලදි කුඩහපොල, එහෙමත් නැත්නම් අග්‍රාබෝපත් කන්ද ඇතුලත් වීමෙන් පසු සිරිපාදය 5 වැනි තැනට පත්විය.

ඇවිදින්නෙකු වශයෙන් අපට මෙය කදු තරණයක් පමණක් වුවද, බොහෝ දෙනා දන්නා පරිදි මෙය ආගමික වශයෙන් ඉතා වැදගත් ස්ථානයකි. ඉතිහාසයේ සදහන් වන පරිදි ඉස්සර මිනිසුන් මෙහි පඩි සැදීමට පෙර තම ඉඩ කඩම් දේපල සියල්ල දරුවන් හට පවරා පැමිණි ගමනකි. එතරමට මෙය භයානක ගමනක්ව පැවතුණු කාලයක්ද විය.

ඉතිහාස කතා පිලිබද වැඩිදුර තොරතුරු මාගේ මිත්‍ර අසංක කොඩිතුවක්කු ගේ බ්ලොගයෙන් කියවන්න.

http://rasthiyaduvak.blogspot.com/2014/01/blog-post_4.html

එම කරුණු එසේ වෙද්දි ලංකාවේ කදු අතරින් 5ස් වැනි ස්ථානය ගත්තද මෙය බොහෝ දෙනෙකුගේ ප්‍රියතම කදු තරණය ලෙස නම් කිරිමෙහි වරදක් නොමැත, එයට හේතුව ලෙස මා දකින්නේ මෙහි ඇති ඓතිහාසික වටිනාකමද, මෙය වටා වූ කතාවලට අමතරව මෙහි ඇති ඒ අභියෝගාත්මක ගතිය දැක්විය හැක. මොකද කිවහොත් පලවැනි කදු 10ම ( සිරිපාදය හැර ) වාගේ පිහිටා තිබෙන්නේ නුවර එළිය දිස්ත්‍රික්කයේය. එම දිස්ත්‍රික්කය මුහුදු මට්ටමේ සිට 1800m පමණම උස වේ. එම නිසාවෙන් hike එකක් ලෙස නගින්නට ඇත්තේ ඉතාමත් කුඩා උසකි. නමුත් රත්නපුර දිස්ත්‍රික්කයට අයිති සිරිපාදය නැගීමට නම්, යාමට ඇති පාරවල් 6න් 5කදීම වාගේ 2000m වාගේ elevation එකක් තරණය කිරීමට සිදුවේ.

සිරිපාදය තරණය කිරීමට ඇති, ඇවිදින්නන් අතර ප්‍රසිද්ධ මාර්ග 8කි. එවා පහත පරිදිය.

පින්තූර දායකත්වය - සොබාසිරි FaceBook පිටුවෙන්

*මෙහි සදහන් මාර්ග 8ට අමතරව තව අප්‍රසිධ මාර්ග තිබිය හැකිය.

මාර්ග විස්තරය මෙසේය. ප්‍රධාන මාර්ග 2 වනුයේ
                                         1. හැටන් - නල්ලතන්නිය (4km)
                                           2. රත්නපුර - පලාබද්දල ( රජ මාවත ) ( 8.5km)

අන් සියල්ලක්ම සම්බන්ද වනුයේ ඉහත මාර්ග 2ටය. කුමන මාර්ගයෙන් ගියත් දුෂ්කර පෙදෙස වන " මහාගිරි දඹය " තරණය කිරිමට සිදුවේ.


3. සදගලතැන්න - රජමලේ -  ( 4km )

- Decending from Sadagalathenna -

මෑතකදි මෙම මාර්ගය ප්‍රසිද්ධ වූයේ නමැති Fishing huts නවාතැන්පල නිසාවෙනි. ඒ හැරත් සිරිපාදය තරණයට ඇති පහසුම මාර්ගයද මෙය වේ. දඹය පාමුලට, සීසන් එකේ නම් අවසාන කඩය අසලට වැටෙන, මෙම මාර්ගය ස්භාවිකය, ලස්සන අතින් කුරුවිට මාර්ගය පමණක් දෙවැනි වේ. යමෙක් කුඩාරම් ගසා නවතින්නේහි නම් එයටත් කදිමම මාර්ගය ලෙස කිව හැක. නමුත් මුදල් ඇති අයකුට නම් Fishing huts වල රැයක් නතර වී සිරිපාදය නැගීමත් අමුතුම අත්දැකීමකි. (10 දෙනෙක් පමණ සිටිය හැකි කොටසක් රු.8000 වැනි මුදලක් ආරංචි විදියට)

අතරමන් නොවි පහසුවෙන් සොයා යා හැකි මාර්ගයකි. වාහනයක යන්න හිතාන ඉන්නවා නම් 4x4 එකක් වත් අවශ්‍ය වේ. පොදු ප්‍රවාහන මාර්ගය නම්, හැටන් සිට මස්කෙලිය, නෝවුඩ්, නල්ලතන්නිය හරහා මෙම ගමන සිදු කල යුතුය. Fishing huts අසලටම යන බස් රථ 2ක් හෝ 3ක් මස්කෙලියේ ඉදලා තියෙනවා, ඒත් ඒවායේ වේලාවක් හරි හැටි කියන්න අමාරුයි. නල්ලතන්නියට යාගතහොත් එතැන් සිට 10km වගේ දුරක් තියෙනවා. හැටන් සිට නල්ලතනියට වැන් රථත් තියෙනවා රු.2000-3000ත් අතර මුදලක් තමයි අය කරන්නේ නම්. කොහොමත් හැටන්,මස්කෙලියට ගියාම,  Fishing huts කිව්වාම යන්න විදියක් හොයාගන්න බැරි වෙන්නේ නැ.

වැඩි විස්තර - http://www.lakdasun.org/attractions/attraction-02-fishing-hut-muskeliya.htm


4. කුරුවිට - එරත්න

පවතින මාර්ග වලින් ඉතාමත් ලස්සනම මාර්ගය ලෙස කිවහොත් නිවරදිය. ප්‍රධාන මාර්ග 2කට පසුව වඩාත් පාවිච්චි කරන මාර්ගය ලෙසද නම් කල හැක. ගල්වංගෙඩිය අම්බලම අසලින් ඉතා පැහැදිලි ලෙස බෙදී යන පලාබද්දල මාර්ගයත්, කුරුවිට මාර්ගයෙත් නාම පුවරු සලකුණු අවාරයේදි වුවද දැකිය හැක. 

- Decending from Erathna -

දුර අතින් 12 පමණ වන මෙහි, අවාරයේදි නම් රැයක් ගත කිරීමට ගල්වංගෙඩිය අම්බලම 15-20කට වුවද කදිමය. සීසන් කාලයේදි නම් රු.2000-5000 දක්වා මෙම සෙල්ලම් ගෙවල් වැනි කාමර විකිණෙ‍යි. අවාර කාලයේදි පත්තු නොවුනත් වාර කාලයෙදි නම් පාර යාන්තමින් වාගේ බලාගැනීමට පත්තු වල විදුලි කණු කීපයක්ද මෙහි වේ. දැරණියගල මාර්ගයට බෙදෙන කොටස හැරෙන්නට, ඇවිදා පුරුදු අයකුට අතරමන් නොවී සොයා යාමට හැකි මාර්ගයකි. 

මේ පාරෙන් නගින්න හිතන් ඉන්නවා නම් කෙනෙක්, එයා කුරුවිට town එකෙන් එරත්න බස් එකක් නගින්න ඕනේ. Trail Start එක හොයාගන්න ඒ හැටි අපහසුවක් නැ. මොකද මේක තමයි මිනිස්සු 3 වෙනියට පාවිච්චි කරන පාර.

5. දැරණියගල - උඩමැලිබොඩ

පවතින අපහසුම මාර්ග 2න් 1කි. සොයා යැමට මෙන්ම එක් දිනකින් නිම කිරීමටද දැඩි වෙහෙසක් ගත කිරිමට සිදුවේ. අවාර කාල වලදී නම් ගමන් කිරීම වරක් 2වරක් ගිය අයකුට වුවත් අභියෝගයකි. දුර අතින්ද 14km පමණ වේ. ගමන පටන් ගැනීමට සුදුසුම විදිය නම් කලින් දවසේ එකේ අන්තිම ගෙදර නැවතී උදේ 6ට වත් ගමන ආරම්භ කිරීමයි. එසේ කලහොත් බොහොවිට ගල්වංගෙඩිය අම්බලමේ එදා රැය ගත කිරිමට හැක.  මෙම මාර්ගයේ ගිහින් නොමැති නිසාවෙන් හරිම විස්තරයක් සදහන් කිරීමට අපොහොසත් වෙමි.

6. හපුගස්තැන්න - මුක්කුවත්ත/දෙහෙනකන්ද

- Bhoomi on the left corner -

මේකේ කතාව නම් වෙනම ලියන්න ඕනේ එකක්. ඉස්සරහ ලිපියකින් මේ ගැන වැඩි විස්තර ගෙන එන්න බලාපොරොත්තු වෙමි. 

හැටන් -නල්ලතන්නිය/රත්නපුර -පලාබද්දල මාර්ග ගැන නම් කියන්න ලොකු දෙයක් නැ. සිමෙන්ති ටික දාලා තියෙනවා යන එකයි තියෙන්නේ රොටියක් කාගෙන. 

හපුගස්තන්නට සෙට් වෙන, මෑතකදී සොයාගත් බත්තළු ඔය පාරවල් දෙක නම් ලොකු විශේෂයක් නැහැ දන්නා තරමට. ඒවත් පොදුවේ හපුගස්තැන්න පාරම තමයි. 

*මෙහි සදහන් සියලු විස්තර පෞද්ගලික අත්දැකීම ලියපු එවා අතර, දැරණියගල මාර්ගය පමණක් තරණය කර නොමැති බැවින් අසා දැනගත් එවායින් ලිව්වෙමි.

Into the Wild - නිදහස සොයා....

"There is a pleasure in the pathless woods; There is a rapture on the lonely shore; There is a society, where none intrudes, By the deep sea, and music in its roar:

I love not man the less, but Nature more..."

"මගක් නැති කැලැවේ සැගවුන සතුටක් ඇත.

මෙම පාලු වෙරලේ මහත් ප්‍රබෝදයක් ඇත.

ගර්ජනාව සංගීතයක් වූ ඒ ගැඹුරු මුහුදට එහායින්

කිසිවකුගේ බලහත්කාරයක් නැති සමාජයක් ඇත.

මම මිනිසාට දක්වන ප්‍රේමයේ අඩුවක් නැත, ස්වභාවදමට මදක් වැඩියෙන් මිස..."

 - Lord Byron - 

- Into the Wild (2007) -

ඇවිදින්නෙකුගේ ජිවිතයේ ආරම්භය මෙන්ම අවසානය ද මෙය කිව්වොත් වැරදි නැ මං හිතන්නේ. ගෙදරට වෙලා සිතියමක් අරන් හීන මවද්දි, ජිවිතය ගැන වෙනස් විදියකට හිතන්න ගනිද්දි, නිදහස සොයන්න ගනිද්දි Christopher McCandless කියන මේ අපුර්ව පුද්ගලයා වටා ගෙතුන මේ කතාව හැමොගෙම අත් පොත වෙනවා නොඅනුමානයි.

ඉතින් මේ ඒ ලෝක ප්‍රසිද්ධ ජිවිත කතාව වටා ගෙතුන Oscar සම්මාන 2කට යෝජනා වුන, IMDB වල හොදම චිත්‍රපට අතරේ #165(1/5/16) විදියට නම් වුන මේ චිත්‍රපටය  ගැන ලියන්නයි මේ සුදානම. ඒක තෝරගන්න හේතු කිපයක්ම තියෙනවා. එ හේතු අතරින් මන් මේ චිත්‍රපටයට දක්වන ඇල්ම ප්‍රධාන හේතුව වෙද්දි, මේක ගැන මගෙ blog එකෙත් සදහනක් නොකලොත් එක අඩුවක් වෙනවා අනිවාර්යෙන්ම. ඒ හේතු කෙසේ වෙතත් ඇවිදින්නන්ට අත්වැලක් කියලා මන් මේ ලියන්න පටන් ගත්තු පුංචි blog එකේ, මේ ජිවීත කතාවේ ලස්සනත් පෙන්නුවේ නැත්නම් වැඩක් නැ කියලයි මට හිතෙන්නේ.

Jan - I mean, that book of yours is cool and everything, but you need money, you gotta be little cautious. I mean you can't depend entirely on leaves and berries?

 ඔයාගේ ආකල්පය හොදයි නම් තමයි. ඒත් ඔයාට සල්ලි කියන දේ ඕන වෙනවා ජිවිතේ ගෙනියන්න නම්. මන් කියන්නේ ඔයාට ජිවිත කලේම කොලයි, ගෙඩියි කකා ඉන්න බැහැනේ?

Chris - I don't know if you want to depend on much more than that.

මං දන්නේ නැ අපිට ඊට වඩා දෙයක් ඕනේ ඇයි කියලා 

විශයන් සියල්ලටම වගේ විශිෂ්ට සමාර්ථ සමගින් විශ්ව විද්‍යාලෙන් සමුගෙන, බැංකු ගිණුමේ තිබෙනා $24,000 ත් අසරණයන්ට දන් දීලා, වෙනස්ම ගමනක් යන්න පාරට බහින 22 හැවිරිදි Chris ඔහොම කියන්නේ ඔහුගේ ගමනෙදි හමුවෙන තවත් නිදහස සොයා යන, ඔහුට වඩා වයසින් ගොඩක් මුහුපුරා ගිය ජොඩුවකටයි.

මේ වචන කොච්චර නම් සරලද? Chris මේවා කියන්නේ ඇගට පතට නොදැනිමයි. ඔහුට "මම සරලයි" කියා බෝඩ් ගසා ගන්නට කිසි විටක උවමනාවක් නොවීය. ඒ සරල බව දැකලා සතුටු වෙන අපි, ඔහුට දැනෙන ඒ සරල බව අත්වින්ද දවසක කොච්චර නම් සතුටු වේවිද?

ඒ කතාබහ තව දුරටත් ඉදිරියට ගියේය.

- Rainey, Jan & Chris -

Jan - Where are your Mom & Dad ?

ඔයාගේ අම්මයි තාත්තයි කොහෙද? 

Chris - Living there lives somewhere!

කොහේහරි එයාලගේ ජිවිත ගෙවනවා ඇති

Jan - You look like a loved kid. Be fair!

ඔයා හුරතල් දරුවෙක් වගේ. එයාලට එහෙම කරන්න එපා. සාධාරණ වෙන්න! 

Chris - Fair ? I'll paraphrase Thoreau here.

සාධාරණය? මං තොරෝ ගේ වාක්‍ය කණ්ඩයක් කියන්නම්! 

" Rather than love, than money, than faith, fame, than FAIRNESS. give me Truth?" 

ආදරයට වඩා , මුදල් වලට , විශ්වාසයට වඩා , කීර්තියට , සාධාරණත්වයට වඩා. මට සත්යය ලබා දෙන්න ?

ජිවීතේ සියලු සතුට හමුවනුයේ අත්හැරීම තුල බව Chris හොයාගත්තේ බුදු දහම ගැන අකුරක් වත් අහලා නම් නෙමෙයි. ඇවිදින්න, කැලේට, තනිකමට ඇති ආසාව නිසාමයි. Chris ගේ ඇලෙස්කාව දක්වා වැටී තියුන ඒ දිගු ගමනේදි මිනිසුන් රාශියක් ඔහුට හමුවෙනවා. එ සියල්ලන්ගෙන්ම Chris දේවල් ඉගෙන ගන්නවා. මුදල් අවශ්‍ය වූ විටෙක තාවකාලික රස්සා තුලින් අවශ්‍ය මුදල පමනක් සොයා ගන්නා ඔහු හිතට සමීප වන මිනිසුන්, බැදීම්, ‍යොවුන් ආදරය මේ කිසිම දෙකට ඔහුගේ ආත්මය පාවා නොදී ඔහුගේ නිදහස සොයා යන්නේ ස්වභාවදහම තුල, තනිකම තුල ඔහු දුටු ඒ රසය නිසාත්, බැදීම් තුල ඇති තාවකාලික බව නිසාත්ය.

" You are pretty magic

And just remember,

If you want something in life, reach out and grab it. "

"ඔයා අපුරුයි. එත් මතක තියාගන්න.

ඔයාට ජිවිතේ මොනවා හරි ඔනේ නම්, ගිහින් එක උදුරගන්න."

- Tracey & Chris -

ඒ ගමනේ මගකදි හමුවන කෙල්ලෙකුට ඔහුගේ අවසන් වදන්ය.

විටක ඔහුට හමුවු, ඔහු සමග බීගත් පුදගලයකු සමග කරනා මේ සංවාදය ඔහුගේ සත්‍ය හැගීම මනා ලෙස විදහා පානු ලබයි. මෙය පෞද්ගලිකව මගේ කැමතිම සංවාදයද වේ.

Man - What's your fascination with all that stuff?

Chris - I'm gonna be all the way out there, all the way fucking out there. Just on my own. You know, no fucking watch, no map, no ax, no nothing. No nothing.

Just be out there. Just be out there in it.

You know, big mountains, rivers, sky, game.

Just be out there in it, you know?

In the wild.

Man - What are you doing when we're there? 

Chris - You're just living, man.

You're just there, in that moment, in that special place and time. Maybe when I get back, I can write a book about my travels.You know, about getting out of this sick society.

නමුත් කිසි විටෙකත් Chrisට මේ මග දිගට හමුවන්නන්ට දෙන පොරොන්දු නම් ඉටු කරන්න වෙන්නේ නැ. එකට හේතුව කිව්වොත් නොබලපු අයට ගොඩක් අසාධාරණයක් වෙනවා. නමුත් ඔහු එහෙම පොතක් ලිව්වා නම් කියා මම පෞද්ගලිකව ගොඩාක් කණස්සල්ලට පත් වෙනවා. මොකද ඔහුගේ අදහස්, එවා ඉදිරිපත් කරනා ආකාරය ගොඩක් සිත් ගන්නා සුලු නිසා.

තමන්ගේ ගමන හැමෝම තේරුම් ගන්නකම් බලන් ඉන්න, සමාජයේ මත නිසා කරන්න ඉන්න දේවල් අතහැරලා දාන අපේ මිනිස්සුන්ටත් පාඩමක් කියලා දෙන Chris තමන්ගේ ගමන පටන් ගත්තේ කාටවත් කියලා නම් නෙමෙයි. Chris තුල තිබු තවත් ලක්ශණයක් නම් ඔහු කිසි විටකත් කිසිවකු සමග තරහා ගත් අයකු නොවීමයි. ඔහුටම අනන්‍ය වූ ඔහුගේ වාග් විලාශයෙන් පහර එල්ල කර අනෙක් අයගේ පුහු මත දුරු කිරීමට Chris හැමවිටම දක්ශ විය.

හැබැයි කවුරුත් නොදකින, මේ ගමන ගැන, Chris ගැන, තේරුම් ගන්නා එක අයකු සිටිනවා. ඒ තමයි Chris ගේ අක්කා Carine. Film එකේ බාගයක් Chris කියනකොට අනෙක් කොටස, කවුරුත් නොදකින අම්මලගේ හැගීම්, Chris ගේ හැගීම් විස්තර කරන්නේ මේ ආදරණීය අක්කා තමයි.

"It was inevitable

that Chris would break away

And when he did, he would do it

with characteristic immoderation"

"දවසක Chris  ඔහුගේ ගමන යන එක නවත්තන්න බැහැ කියන එක පැහදිලිය. එය කල දවසට ඔහු ඔහුගේ අනන්‍යතාවද අලුත් කරනවා ඇත."

I understood what he was doing.

That he had spent four years

fulfilling the absurd and tedious duty

of graduating from college

and now he was emancipated

from that world of abstraction,

false security, parents

and material excess

the things that cut Chris off

from the truth of his existence.

Chrisගේ ගමන ඔහොම යද්දි මීලගට ඔහුට හමුවන්නේ film එකේ හොදම සහය නලුවා සදහා පවා Oscar සම්මානයට යෝජනා වූ Ron කියන අවුරුදු 80ක් පමණ වූ මනුස්සයයි. Chris ඔහුත් සමග ගොඩක් දේ බෙදාගන්නා අතර Chris ගේ ජිවිත කාල රේඛාව කැටයම් කරන බද පටිය මෙන්ම කැටයම් කලාවද ලැබෙන්නේද මොහුගෙනි.

- Chris & Ron carving leather -

මනුස්සයෙක් වයසට ගියාම සමාන්යෙන් තීරණ වලදි, දරන මත වලදි තරමක් දරදඩුයි. එත් Chris ට එවා එච්චර ගණනක් නැ. Chris ට පිරවුම් හලකදි අහම්බෙන් මුණ ගැසෙනා මොහුගේ මතයත් වෙනස් කලේ මෙහෙමයි.

Ron - Son, don't you think you ought to be getting an education? And a job?And making something of this life?

පුතේ! ඔයා හිතන්නේ නැත්ද ඔයාට අධ්‍යාපනයක්, රස්සාවක් ඕනේ කියලා? ජිවිතෙන් මොනවා හරි වැඩක් ගන්න ඔනේ කියල?

Chris - Look, Mr. Franz,

I think careers are a 20th century invention, and I don't want one.

You don't need to worry about me. I have a college education.

I'm not destitute. I'm living like this by choice.

"නැ රොන්! මං දකින විදියට career එකක් කියන්නේ 20 වෙනි ශතවර්ශයේ නිපැයුමක් විදියට විතරයි. 

මට එහෙම එකක් ඔනේ නැ. 

එ හැරත් ඔයා මන් ගැන දුක් වෙන්න ඔනේ නැ රොන්! 

මට දැනටමත් අධ්‍යාපනයක් තියෙනවා. 

මන් අපතයෙක් නෙමෙයි. 

මේ ජිවිතේ මම තොරගත්ත එකක්!!

මෙම කතා බහෙන් පසුව ඔහු කරනුයේ Ronව කන්දක් මුදුනට එක්කාගෙන යාමට තැත් කිරීමයි. කන්දෙන් බාගයක් පැමිනි Ron නැවත හැරී යනුයේ "මෙය මම කරන දෙයක් නොවේ!" කියාය. නමුත් දින කිපයකට පසු Chris, Ronට සමු දිමට මත්තෙන් ඔහුව ඒ කන්දම නග්ගනුයේ ජිවිතේටද ගොඩක් පාඩම් කියා දෙමිනි.

Ron - Son, what the hell are you running from?

පුතේ! ඔයා ජිවිතෙන් ඇයි පැනලා යන්නේ?

Chris - You know, I can ask you the same question!

Except I already know the answer!

Mr. Franz!

You got to get back out in the world!Get out of that lonely house, that little workshop of yours. Get back out on the road! Really! You're going to live a long time, Ron! You should make a radical change in your lifestyle!

I mean, the core of man's spirit comes from new experiences. And there you are, stubborn old man, sitting on your butt.

"රොන් ඔයා දන්නවා මටත් එකම ඔයාගෙන් අහන්න පුලුවන් කියලා. එවුනාට මන් උත්තරය දන්නවා. 

ඔයා ලෝකය දකින්න එන්න ඔනේ රොන්.

ඔයාගේ පාලු ගෙදරින්, පුංචි වැඩපලෙන් එලියට එන්න. 

ආයේ පාරට බහින්න. 

ඇත්තටම රොන්! ඔයා තව ගොඩක් කල් ජිවත් වෙනවා. ඔයාගේ ජිවිතේට වෙනසක් ගෙන්න.

මන් කියන්නේ මනුස්සයෙක්ගේ ආත්ම තෘප්තිය ලැබෙන්නේ අලුත් අත්දැකීම් වලින්. එත් ඔයා මොනවද කරන්නේ. ඔහේ වාඩි වෙලා ඉන්නවා "මම වයසයි" කියලා. "

මෙලෙස අභියෝග කරන Chris කෙසේ හෝ Ronව කදු මුදුනට ගෙනවාගනී.  සැබැවින්ම Ron, Chrisගේ ජිවිතය අගය කරයි. ගත කලේ දින කිපයක් වුවත් මග තොටේදි හමු වූවා වුනත් සියලු දෙනා හට Chris ට ආදරය කිරිමට ගත වුයේ නිමේශයක් පමනි. ඔහු ඒ සියලු දෙනාගේ ජිවිත වලටද එලියක් ගෙන ආ වග නම් රහසක් නොවේ.

Ron - I'm gonna miss you when you go.

Chris - I'll miss you, too, Ron.

But you're wrong if you think that the joy of life comes principally from human relationships. God's placed it all around us.

It's in everything.

It's in anything we can experience.

People just need to change the way they look at those things.

"මටත් ඔබ නැතුව පාලු වේවි රොන්! 

එත් ඔයා හිතනවා නම් ජිවිතයේ සතුට තියෙන්නේ මිනිස්සුන්ගේ බැදිම් නිසා කියලා නම් ඔයා වැරදි.

 දෙවියන් අප වටාම එය තියලා තියනවා. 

එය සියලු දේ තුල වේ. 

එය අපට අත්දැකිය ඕනැම දෙයක් වේ. 

මිනිසුන් ඒ දේවල් දිහා බලන විදිය විතරක් වෙනස් කල යුතු වේ."

ඉතින් මෙතනින් එහාට මන් කතාව තවත් ruin කරන්න බලාපොරොත්තුවක් නැ. විශේශයෙන් නොබලපු කෙනෙක්ට. එත් මන් හිතනවා, මේ ගත්ත උත්සාහයෙන්, පැය 2.5ක් නාස්ති කරලා, නැ! නැ!! එක කවදාවත් නාස්තියක් නෙමෙයි. එ වෙනුවට මන් කියන්නම් පැය 2.5ක් වියදම් කරලා බලන එක වෙනුවට Chris ගෙන් අපේ ඇවිදින ජිවිතේට එකතු කරගන්න පුලුවන් සියල්ලම වගේ එක තැනකට ගෙනාවා කියලා. 

එත් නොබලපු කෙනෙක් නම් සමාව ඉල්ලා සිටිනවා කතාව ruin වුනා නම්. එත් මේක කියවලා ඊලගට මොකද වෙන්නේ, Chris ඇලස්කාවට ගියාද? Chris ට මොකද වුනේ? ඇයි එයා පොරොන්දු කැඩුවේ කියලා දැනගන්නම ඕනේ නම් link එක පහල තියෙනවා Download කරන් බලන එකයි තියෙන්නේ. 

අවසානෙටත් Chris ගේ අක්කා කියන වචනෙන්ම මම ලියන්නම්.

"I realized that the words to my thoughts 

were of less and less meaning.

Chris was writing his story

and it had to be Chris who would tell it."

"මගේ සිතුවිලි වචන කිරීමට යාමෙදි එහි අර්තය තව තවත් අඩුම විය. එය Chris ගේ කතාවයි. එය Chris විසින්ම කිව යුතුය."

- Chris & the Magic bus -

මේ Film එකට පාදක වුන පොත ලිව්වේ නම් Jon Krakauer. Into the Wild චිත්‍රපටය යනු Chris ගේ මුලු ජිවීත කතාවම නොවේ. Carine, ඔහුගේ අක්කා ඇය තුල සගවාගත් කොටස් කිපයක්ද වේ. එය පසු කලකදි The Wild Truth නමින් පොතක් ලෙස එලි දුටුවේය.

Link to download - https://goo.gl/VKYVyG

ආදර කන්දේ රැයක්....

ආදර කන්ද...?

ආදර කන්ද කියන්නේ නම් මේකේ original නම නෙමෙයි. ගමේ මිනිස්සු කියන හැටියට ඇත්ත නම වෙන්නේ "පරවියන්ගල". පිහිටලා තියෙන්නේ නම් බෙලිහුල්ඔය, සබරගමුව විශ්ව විද්‍යාලය කිට්ටුව. මෙතනට කොළඹ ඉදන් එන කෙනෙකුට නම් ලෙසිම විදිය තමයි බදුල්ල-කොළඹ(99) බස් එක ගන්න එක. බස් නම් යනවා විනාඩි 20න් 20ටවත් අඩුම ගානේ. එහෙම නැත්නම් බලන්ගොඩ ඉදලා තියෙන්නේ 20km යි. කොච්චියේ එන්න හිතන් ඉන්නවා නම් හපුතලෙන් බැහැලා ආයේ බස් එකක් ගන්න වෙනවා. එත් කොච්චි ගමන ගොඩාක් වෙලා ගන්න නිසා මම එක කරන්නේ නම් නැ. ඉතින් ඔහොම ඇවිත් හන්දියේ බැස්සම යන්න ඔනේ මොන කන්දටද කියලා හිතාගන්න බැරි තරමට වටේ ලස්සනයි. මේ අවට කදු පන්තියක්ම තියෙනවා. හන්දියේ එලවලු කඩෙන් අහගත්ත හැටියට එවයේ නම් වෙන්නේ නම් රිදි මුදුන් පොත්ත .. පබහින්ද කන්ද ..  නස්දඩුහින්ද...  හා ගල  ..සහ නොන් පෙරියල්. මේ ටික හන්දියේ ඉදන් බැලුවම එක යායට පේනවා.

හැම uni. එකක්ටම වගේ විශේෂ වුනු trip එකක්, hike එකක් තියෙනවා. පේරාදෙණියේ කට්ටිය හන්තාන නගිද්දි, ඌව-වෙල්ලස්ස අය නමුනුකුල නගිද්දි, සබරගමුව කට්ටිය නගින්නේ මේ ආදර කන්ද නොහොත් පරවියන්ගලයි. හන්තානටත්, ආදර කන්ද කියලා කිව්වට ආදර කන්ද කියලා ප්‍රසිද්ධ වෙන්නේ නම් මේ කන්ද තමයි.

ඉතින් මේ කදු දෙකටම මෙහෙම කියන්න එකම හේතුවක් තියෙනවා. සාමාන්‍යයෙන් batch එකක් uni. ආව ගමන් හා හා පුරා කියලා සෙට් වෙන්න යන trip එක තමයි මේක.. ඉතින් batch එකේ ඇහැ දාන් ඉන්න කෙල්ලෙක් එහෙම ඉන්නවා නම් ඔන්න chance එක.කොහොමහරි කරලා ට්‍රිප් එක ගෙන්නන් කයියක් දාන් නැගලා බැස්සා කියන්නේ කොක්ක බොහොවිට set තමයි. ඔහොම නැගලා බැහැලා ඉවර වෙලත් "ඔයා ඉතින් මට මගේ අයියා වගේ නේ" කියලා කෙල වෙන අවස්ථාත් නැතුවට නෙමෙයි ඉතින්. ඒක ඉතින් වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම උබේ කරුමේ මචන්! ඒ පව් කතා කොහොම වෙතත් "ආදර කන්ද" කියලා campus card එක වැටුනේ නම් ඔන්න ඔහොම තමයි.

campus කතා ඔහොම වෙද්දි,...

අපි බෝඩිමේ සෙට් එක කතා වුනේ රට වටේ අපි කොහේ ගියත් තාම camping night එකක් දාලා නැනේ කියලා. ඉතින් ඔහොම බලන් යද්දි අපිට සෙට් වුනේ බදුල්ලේ නාරංගල, හරි මෙන්න මේ ආදර කන්ද හරි තමයි. ඊලග ප්‍රශ්නේ වුනේ කොහෙන්ද camping tent එකක් හොයගන්නේ කියලා. tent එකක් සල්ලි වලට ගන්න ගියොතින් නම් 6-8 දෙනෙක්ට හරි යන, 20-25ක් අතරේ යනවා. ඒත් දවසේ කුලියට ගන්න තැන් කිපෙකුත් අපේ ඇවිදින සෙට් එකෙ දැන හැදුනුම් කම් මත හොයා ගන්න අපිට පුලුවන් වුනා. ඉතින් දවසට 1000කට වගේ මුදලකට අපිට පුලුවන් වුනා සැහෙන්න හොද එකක් හොයගන්න. බර වැඩි කමට උස්සන් ගිහින් camp එක ගහනකම්ම බැන බැන ගියාට මොකද උස්සන් ගියාට පාඩු නැ item එක නම්.(මෙන්න මේ අය්යාගෙන් ගත හැකි 0714695108)

ඉතින් කොහොමෙන් කෝම හරි අපි ආවා සබරගමුව campus එක තියෙන හන්දියටම. එද්දි 9කුත් ගානක් වෙලා තිබ්බා. සබරගමුවේ තියෙනවා කියලා දැනන් ආවට, නම හැදුන හැටි දැනන් ආවට මොකද හරියට යන පාරක්, නගින්න යන වෙලාවක්, උඩ වතුර තියෙනවද කියලා කිසිම දෙයක් නම් දැනන් හිටියේ නැ අපි.

පඹහින්න කියලා තමයි මේ අවටට කියන්නේ, ඉතින් මේ හන්දියේ බැස්සම අවශ්‍ය කැම බීම, බෙහෙත් බඩු ඔක්කොම ගන්න පුලුවන් නිසා දුර තියලා උස්සන් එන්න ඕනේ නැ. අපිටත් අමතක වෙලා ආවේ පෝය දවසක වුනාට කඩවල් නම් ඇරලා තිබ්බා. ඉතින් හන්දියෙන් උදේට කාලා, එතනින්ම දවල් කැමත් අරන්. රැට කැම හදන්නත් භාජනයක් එතන අක්කණ්ඩිට shapement දාලා ඉල්ලගන්න අපේ කොල්ලොන්ට බැරි වුනේ නැ. :D රැට අපි කන්න තීරණය කලේ නම් පරිප්පුවක් හදලා BBQ පාරක් දාලා පාන් එක්ක කන්න. උයන එක පිලිබදව නම් කියලා දෙන්න බෝඩිමේ අපේ ආසිරියව අල්ලගන්න ඕන. ඉතින් ඌ ඒ දේවල් බලද්දි අපි hike එකට ආදාල අනෙක් බඩු ටික, පොඩි choclate packets, biscuits packet, සිද්දාලේප, cramp වුනොත් කියලා ලුණු packet, වතුර 5L සල්ලි තියෙන තියෙන හැටියට ගත්තා. වතුර නම් පුලුවන් තරමට අරන් ගියාට පාඩු නැ. එහෙම නැත්නම් උඩ වතුර පාරවල් කිපයක් තියේ එවයින් පුරවගන්න බොතල් අරන් යන්න වෙයි. මොකද camp site එකට පස්සේ summit එකට යනකම් වතුර නැ.

ඉතින් බඩු ටික අපේ වලට සම සමව බෙදාගෙන හන්දියෙන්ම විස්තරයක් එහෙම අහන් ගමන පටන් ගත්තා. Hike එක පටන් ගන්න නම් 1km වගේ හන්දියේ ඉදලා බදුල්ල පැත්තට යනකොට වම් පැත්තට තියෙනව පොඩි concrete පාරක් අන්න එතනින්. හොයාගන්න අමරුවක් නැ එ හැටි.

- වංගුවෙන් වමට -

ගමන පටන් අරන් ටික්ක යද්දි....

සබරේ අයියා කෙනෙක් හම්බුනා ජ'පුරේ සෙට් එකක් උඩට දාලා එන ගමන්, පොරගෙන් විස්තර එහෙම ටිකක් ඇහුවාම අපිව සැහෙන්න බය කලා අතරමන් වෙයි කියලා. ඊට පස්සේ උඩ ඉන්න උන්ගේ number දිලා උන් එක්ක සෙට් වෙලා යන්න කිව්වා. අපේ සෙට් එකට ඉතින් කවදාවත් guide ලා පාවිච්චිය පුරුදු නැ. අතරමන් වෙන්න හරි තනියෙන් තමයි යන්න ඕනේ ඒ රහ විදින්න.

ඉතින් අපිත් හරි අයියේ කියලා එක මග හැරලා ආවා. දැන් ගමන තවත් fun. අපි මේ guide කෙනෙක් පාවිච්චි කරන්නේ නැත්තේ පණ්ඩිත කමටවත් හෙන dial නිසාවත් නම් නෙමෙයි. එහෙම ගියාම කැලේට අවදානය වැඩි.එතකොට දේවල් විදින්න පුලුවන් ලෙසටම. Guide කෙනෙක් එක්ක ගියාම ඌ ගිහින් අන්න ආදර කන්ද කියනකම් හති දාන් "තව දුරද බන්" කිය කිය යයි. එකෙන් අර හිතට දැනෙන්න ඕනේ adventure feel එකවත්, කැලේට අවදානයක්වත් යොමු කරන්නේ නැ. "ආ! අපිත් එහේ ගිහින් තියෙනවා කියන්න නම් හොදයි". එහෙම කිව්වට guide කෙනෙක් use කරන්න ඔනේ තැන් නැතුවම නෙමෙයි. එත් ලංකාවේ එහෙම අතරමන් වෙන්න තරම් ලොකු කැල නැ. කැලේ ගැන basic ටික දන්නවා නම් කැලේට ආස නම්, අතරමන් වුනත් ඕනෙම එක පැත්තකට දවස් දෙකක් උපරිම ගමන් කලොත් මනුස්ස වාසයක් හොයගන්න බැරි නැ.

- ආරාමය පහල දොල පාර -

ඉතින් කෝමහරි ඔය පාර දිගේ ගෙවල් 2/3ක් පහු කරන් එද්දි දිගටම උඩටම, ආරාමයක් හම්බවෙනවා දොල පාරක් එක්ක. ආරාමෙට පොඩ්ඩක් මෙහයින් පහලට බැස්සනම් දොල පාරින් එගොඩ වුන ගමන් ආයේ පැහැදිලි පාර pine ගස් කැලෙකට. ඔතනින් ආයේ වතුර ටිකක් බීලා, බොතල් පුරවගන්න තරමට හොදයි මොකද ආයේ camp site එකට යනකම් වතුර නැති නිසා.

Pine ගස් කැලේ පාරවල් ගොඩක් තිබුනට හැම පාරක්ම බොහො දුරට එකතු වෙනවා අන්තිමෙදි. එත් වම් පැත්තට වෙන්න යන තරමට ලේසි, මොකද කැලේ ඉවර වුන ගමන් කන්ද නගින පාර තියෙන්නේ වම් පැත්තට වෙන්න නිසා. Pine ගස් කැලේ ඉවර වුන ගමන් කදු පේලිය ලස්සනට දිලිසි දිලිසි පෙන්න ගන්නවා. අපිට නම් දැක්කම හිතට දැනුනේ මාර ආසාවක් මහන්සියකට වඩා.

ඉතින් එතන ඉදන් එක දිගටම නැග්ම තමයි තියෙන්නේ නම්, කන්ද බල බල නගින එකයි තියෙන්නේ. කොමහරි අපිත් බඩ ගාලා ගාලා 12/1 වෙද්දි නැගගත්තා camping site එක තියෙන peak එකට. මෙතන තමයි අන්තිමට වතුර තියෙන තැන. එකේ ඉදලා වම් පැත්තට කැලයක් තියෙනවා පොඩි අඩි පාරවල් කිපයක් එක්ක. එ මොකේ ගියත් අන්තිමට වැටෙන්නේ අර දොල පාරට තමයි. එ හැරෙන්න වටේටම තැනිතලාව තමයි. එක පැත්තකින් කන්ද පේනවා, අනෙක් පැත්තෙන් බෙලිහුල් ඔය town එක පේනවා සමනල වැව ජලාශයත් එක්ක.

ඉතින් අර කියාපු දොල පාරට ගිහින් අපේ මහන්සිය ටිකක් නිවාගෙන එහෙම කතා කරගත්ත විදියට ගෙනාපු බඩු ටික කැලෙට විසි කරලා එක මල්ලකට කැම පොඩ්ඩකුයි වතුරයි අරන් එහෙම උඩටම යන ගමන පටන් ගත්තා.
කොමහරි තවත් පැය 1.5ක් විතර දගලලා සෙට් එක උඩට නැග්ගා මගදි හොද ගල් තලාවක් එක්ක හෙවණක් එහෙම අල්ලලා කාලා එහෙම කරලා. උඩට නගිද්දි අපේ වතුර ටිකයි කැම ටිකයි ඉවරයි. ගෙනාපු chocolate කිපයක් විතරයි ඉතුරු වුනේ.

උඩටම නැග්ගට පස්සේ එහා පැත්තෙන් තියෙන එක මේකට වඩා උසයි. අපේ සෙට් එකට කවදාවත් ඒ හැගීම දරාගන්න බැ. වතුර ඉවර වුනා කියලා නතර වුනේ නැ. ඒ මදිවට අපේ සෙට් එකේ chef ගේ කකුලත් cramp වෙලා.

"මොකෝ මචන් කියන්නේ?, උඹට පුලුවන්ද?"
"අඩෝ යමන් යමන්! මෙච්චර ආව එකේ! පිස්සුද? බැරි වුනොත් උඹලා ඉන්නවනෙ! :p "

එකට ගියාමනේ යකෝ ලස්සන පෙන්නේ!! ඉතින් හැමදාම වගේ කන්දක් නැග්ගම එන හැගීම විස්තර කරන්න නම් මම ගොඩාක් අසාර්ථකයි. මොකද එකට මං හිතන්නේ කාගෙවත් පොතක නම් වචන නැ.

කෙනෙක් අහන්න පුලුවන්,

"දැන් ඕක උඩ මොනවද තියෙන්නේ ඔච්චර? " කියලා.

ඕක අහන කෙනා අනූව මන් උත්තර දෙකක් දෙන්නම්.

1. මං මොහොතක් හිනා වෙලා කියයි, අපිට නම් උඩට යද්දි ඉතුරු වුනේ හිස් වතුර බොතල් ටිකකුයි, දාඩියෙන් පෙගුනු T-shirt එකයි, ඇගට මහන්සියයි තමයි බන්!  හෙනම පවක් මචන්!

2. අඩෝ පට්ට scenery ටික බන්! ලොකුවට trail එකක් නම් නැ. එවුනාට උඩ නම් මරු! හුලගකුත් තියෙයි.

ඔය උත්තර දෙකෙන් පලවෙනි එක කියවද්දි මල පැන්නා නම් උඹට , උඹට මන් summit එකේ තියෙන magical feeling එක කියන්න ඕනේ නැනේ බන්. කොච්චර මහන්සි වෙලා, තුවාල වෙලා එතනට ආවත් summit එක කියන්නේ energy refill වෙන තැන. බහින එක ගැන හිතන්න එපා. ඔයා මෙතනට වෙනකම් ආව. විදින්න ඔනේ දේ වින්දා. ඔයා කොහොමහරි බහිවි.

පැය ගාණක් නැගලා, වතුර ලීටර් ගාණක් ඉවර කරලා, එකේ ගත කරන ඒ විනාඩි ගාන, ඒ හුලග, වටේටම ලොකේ පෙනෙද්දි ඒ මිනිස්සු දේවල් පස්සේ දුවද්දි, ඔයා ඒ සියල්ලට සම්බන්ධ නොවී එ දිහා නිවාඩු පාඩුවේ බලන් ඉන්න එ හැගීම. ඒකටයි අපි කදු නගින්නේ. සල්ලි වියදම් කරන් ඇවිදින්නේ අපිට ලොකේ එක්ක හැප්පෙන්න ඕනේ නැති නිසයි. ඕක මචන් වචන වලට අපි කොච්චර පෙරලුවත් උබේ ගමන උබ යනවද, ඒ කොහොමද කියලා තිරණය කරන්න ඕනේ උබයි.

කදවුරු බදින්න කියලා...

ඉරත් හැංගීගෙන යන නිසා මම ඉක්මනට පහලට බැහලා අපේ camp එක ගහන්න පටන් ගත්තා. ආව 5 දෙනාටම පැවරුණු රාජකාරි තිබ්බා. camp එක එහෙම වදිද්දි බොඩිමේ කොඩියයි, චානකයි තමයි රැට ඕනේ කරන දර ටික එකතු කලේ. අපේ chef අසිරියා ඒ අතරේ අපිට රැට කන ටිකයි පහලින් ගෙනාපු 3in1 nestea ටිකයි හදලා ගත්තා. ඔක්කොම වැඩ ඉවර වුනාම සෙට් එකම දොල පාරට ගිහින් පුලු පුලුවන් විදියට ඇග පත හොදගත්ත මොකද එ දොල පාරේ බැහැලා නාන්න තරම් වතුර නැති නිසා. ඉර හැන්ගෙන්න කලින් අපි සියලු වැඩ ටික කරගන්න අපිට පුලුවන් වුන.

- අපේ නවාතැන -

කෝමහරි වැඩ ටික ඉවර වුනාම කට්ටිය ඔක්කොම ගිනි මැලේ ලගට තමයි කිට්ටු වුනේ සීතල මකාගන්න කියලා. තේ ටිකත් තියෙන, තියෙන බොතල් වලට වක් කරගෙන එහෙම. ටිකක් සීතල අඩු වෙද්දි ඉස්සරහ තියෙනව හොද ගල් පොත්තක්, එක ගාවට කට්ටියම සෙට් වුනා රස කතා කියන ගමන් නගරයේ  රැ අසිරිය විදින්න කියලා. මිදුම නම් එමටයි, ඒත් දිගටම නම් තියෙන්නේ නැ. මොහොතින් එනවා ආයේ අතුරුදහන් වෙනවා. එහෙම පැයක් විතර ඉදලා ආයේ අපි ගිනි මැලේ ගාවට කිට්ටු වුනා කැම ටිකත් රත් කරන් කන්න කියලා. හත්තිලව්වේ! අර පැයකට කලින් හදපු තේ ටික හට්ටියෙම මිදිලා කියහන්කෝ. එකත් හොදලා අතුල්ලල එහෙම අරන් අසිරියා අපේ හදලා ගත්ත ක්ශනික ලුනු සම්බලක් පරිප්පු එක්ක. ඉතින් කට්ටිය රස කතා ආ ගිය තොරතුරු කතා කරන ගමන් ගෙනාපු පාන් 3.5ටම වැඩේ දුන්නා. තවත් පැයක් විතර සින්දු කිය කිය ඉදලා tent එක ඇතුලට වුනු අපි සෙට් එක ආයේ මොන නාරංගලද කියලා පහුවදා 9 විතර වෙනකම් නිදාගත්තා.



(යන්න ආසා කෙනෙක් ඉන්නවා නම් අපේ "Travelingකොහේහරි" FB page එකට සෙට් වෙන්න. ඔනේ විස්තරයක් නොමිලේම සපයන්න අපේ බෝඩිමේ සෙට් එක ඔනේ වෙලාවක සැදි පැහැදි ඉන්නවා.)

Take a Start..Make it Happen...

- Raja rata tour -

"How do I start ? "

yes you! How are you gonna start? Isn't it always the problem. You always feel like doing something new, travel the world, make a change. But what is the best step you took regarding that? well! I know you shared 100's of posts about it in Facebook and liked another 100 in Instagram. So other than that?

Have you ever wondered how many do the same? Why they have pages about it and how they make that post sound exactly like your heart says to you? now you feel bad about yourself a little? don't you? Well! That's because Millions of people dream about the same thing you dream, Thousands talk about it, Hundreds of them think of doing something . But you! you should make the difference. Be that one person who actually make it happen. So well I don't think now you have time to share those posts. Do you?

Well! Then it's time you started traveling. This is relevant to whatever the thing you wanted to do. Since all of us are here to talk about traveling, I'm gonna talk about traveling.

So every other thing in life, Travelers have their own phases too. You will never be anything overnight. It takes time and lot of sweat in this case. But not money, not at least as much as you think it will cost you.

Beyond the 100 excuses you say why you can't do that. I for one always believed that if you want something so badly in your life, you will always find a way to do it. So well this isn't about how or why you should start traveling. But it will give you little tips for a start alright while my main objective being to clarify some points between solo and group traveling.

If you are a newbie and you are left with the excuse of money problem. well! Your way could be group traveling. It might as well as for the excuse of "parents don't allow you". But well! it's up to you. After all it's what you truly desire in life.

- Alagalla -

Anyway let me tell you why it could help you. Group traveling makes it easy for everyone financial-wise. But you might wanna find the optimum number of people which would help you with the budget. You also need to have a little bit of management and organizing skills since it could lead to lot of complaints if you don't.

But after all it's fun to travel in groups since you get to know lot of people and lot of stories. When I tell you about this people, the longer the trip, harder the hike, you will be more closer. And the stories well!! Because of these stories, I've actually been to some places I've never heard of, neither I wanted to. Those stories actually helps you have more passion for travel, courage, bond between humans and of course the technical and theoretical stuff which you might need during your travels.

When I first started, I had problem creating a group to travel. People always tend to bail on me at the last minute, well I guess that is something we all have in mutual. isn't it? Or are you that friend who bail on them? 

At first you always try to stay within your comfort zone and go seeking your friends company. But let me tell you something about that. If you succeed at getting your friends to travel with you. Well!! It's not really traveling you know. It will be just another trip. Yes! of course, it's more fun in a certain way one can tell. Chatting all the time, no need of ice breaking since you already know the history between you guys, school time stories and what not right?

But well! compared to traveling with strangers? Trust me,It's not really that fun. Because you know why? With friends you will always be in the safe zone. You will always discuss about the past stories about you and yours, nothing more. You literally know everything about them already. Don't you wanna know something you don't already know? A place you've never been? A history you don't know of? of course while expanding your network. For an example, what if I tell you that right now out of my friend list in Facebook, one third are once strangers I met on the road while traveling? and the list goes up to 700 so you do the math.

- Yakdessagala -

and the most wonderful thing I've achieved is, I'm never alone. Whenever I decided to go somewhere, I've at least 10 people with me.So well let me tell you how that happened. 

I actually got use of the social media for this. I created a group for travelers known as "Slippers, Backpacks and Sri Lanka". (There will be a separate article on the story behind the name) At first I added my friends, well people I met during my travels. But I made sure I added only the people I know at least dream of traveling. I did not care if they had experience in it or their background because it didn't matter to me anyway. I just want at least few people who got the heart to do this.

So well gradually it grew. Those people brought the people they knew and they brought their's. And I now have a fix set of people who I can count on always. thanks to them I'm never alone....To be continued...

රේල් පාර දිගේ...

- Gangoda -

රේල් පාර! කෝච්චිය!! මගේ ඇවිදින ජිවිතේ සුන්දරම නවාතැන. ගොඩාක් දවස් වලට රැ ගත කරන්නේ කොච්චියේනේ! මොකද ගොඩක් වෙලාවට ඇවිදින්න, කදු නගින්න එහෙම යද්දි රැ ගමන ලෙසි, වෙලාව ඉතුරුයි. අනෙක පෞද්ගලිකව මට කෝච්චිය මාර පහසුයි. හේතුව නම් ඉතින් මට එක තැනක ඉන්න පුලුවන් එකෙක් නෙමෙයි නෙහ්!. අනෙක මේ උසත් එක්ක බස් එකේ පටු සීට් වල මට එච්චර වෙලා යන්න බැ. උපරිම පැය 1.5ක් යයි.

අනෙක කොච්චියේ විශේෂත්වය තමයි ඒක ගොඩාක් වෙලාවට අනෙක් ගමනාගමන විදි වලට වඩා හරි සජිවියි. හදවතට දැනෙනවා. ජිවිතය දැනෙනවා. හැම ජාතියකම මනුස්සයෝ යන තැනක්. ඒ වුනාට හැමෝම එකම මට්ටමකට වැටෙන තැනක්. තව දෙයක් කියන්න ඕනේ. මම මේ කොච්චිය කියලා කියන්නේ 1 වෙනි පන්තියේ මැදිරිවත්, A/c කල මැදිරිවත්, කලින් වෙන් කල ආසන තියෙන මැදිරිවත් නෙමෙයි. ලාබෙට පහසුවට ඕනේ වෙලාවක ගිහින් ගන්න පුලුවන් 3වෙනි පන්තියේ මැදිරි ගැන.

"වඩේ! වඩේ!! ඉස්සෝ වඩේ!!! 20ට 5යි වඩේ!",

"ගන්න වතුර එකක්! තිබහට කූල් එකක්, මයිලෝ එකක්" 

වගේ වදන් නිතර ඇහෙන 3වෙනි පන්තිය ගැන.කොච්චර වුනත් සල්ලි තියෙන-නැති,උගත්තු-නූගත්තු, ගෙදර යන-රස්සාවට යන,අපි වගේ ඇවිදින්න යන උන් වගේම, පොදි බැදන් තමන්ගේ ලමයි බලන්න යන තාත්තලත් මේ හැම ජාතියකම මිනිස්සුත්, ඔහොම කියව කියවා යන වඩේ මනුස්සයගෙන් වඩේ එකක් ගනිද්දි සමාජයේ තියෙන කිසිම මතයක්, තරා-තිරමක් බලන්නේ නැති තැන තමයි ඔය මන් කියන මේ කොච්චිය.

දුර ගමනක් යද්දි නම් ඒ පෙට්ටියේ ඒ සීට් එකේ කවුරු මොනවා ගත්තත්, හැමොමත් එක්ක බෙදාගන්නේ ජිවීතේ කවර දාකවත් අදුරන් ඉන්දලවත්, ආයේ පස්සේ දවසක හම්බ වෙයිද කියලවත් දැනගෙන නම් නෙමෙයි.

සමහර වෙලාවට hike යන්න අපි සෙට් එකක් නගිද්දි නම් එකම තැන හැමොටම සීට් නැත්නම්, ඒ තැන් වල වාඩි වෙලා ඉන්න අය්යලා,අම්මලා,සීයලා වුනත් නැගිටින්නේ "ආ පුතේ! ඔයාලා කොහෙද යන්නේ?එහෙනම් එකට වාඩි වෙලා යන්නකෝ!" කියාගෙනමයි.

එහෙම යන ගමන් අපි වුනත් අපි ගෙනාපු කන බොන දෙයක් බෙදාගන්නේ ඒ හැමොම එක්ක, ගමනේ ඉස්සරහට අපේ වාචාලකමයි, සිංදු කිවිල්ලයි වදයක් වෙන විතරක්ම නිසා නම් නෙමෙයි. 

සමහර දවස් වලට උදේම කොළඹ යන්න ඕන වුනාම 5ට සමුද්‍රෙට ගොඩ වෙන්නේ නිදිමතේ Headset එකත් ගහන් මුල්ලක් හොයගන්න නිදගන්න බලන්. කොහේ නිදගන්නෙයි! කරුමෙට හෝ වාසනාවට දන්න එකෙක් හම්බෙනෝම තමයි. ඉස්කොලේ කාලේ යාලුවෙක් නම් ජිවිතේට සීට් එකක්ට වාඩි වෙලා යන්නෙයි ඉතින්. මුන් ඒ කාලේ ඉදන්ම වෙලාවට වැඩ කරන උන් නෙහ්! ඉතින් සීට් එකෙන් නැගිටිනකම්ම ඌ මොන මොනවා හරි කතාවක් ඇදලා ගන්වා. ඒ පාර ඉතින් කොළඹට යනකම්ම ඉස්කොලේ කාලේ බයිලාවක් ගහන් හිටගෙන.

ඔහොම කාලකණියෙක් හම්බුනේ නැත්නම් යන්තම් අලුත්ගමට වගේ වෙනකම් නිදාගන්න පුලුවන්. ඊට පස්සේ ඉතින් ඔෆිස් උන්ගේ බයිලාව අහන්න ඕනේ. නිදිමතේ මොන කතාද බන්?!. මුන් ඉතින් daily by train නිසා train එක මුන්ගේ වගේ තමයි. ඒ නිසා ඉතින් සීට් එක දෙන්න වෙනෝ මාරුවෙන් මාරුවට. අවුලක් නැ ඉතින් නිදිමත නැති වුනාම ආතල් කතාවක් අහන් ඔය දෙන මොනවා හරි කකා යන එකයි තියෙන්නේ.

ඔය අතරේ ඉතින් මොන බයිලාව වුනත් බැග් එක බදන්, කෙල පෙරන් අයිනක නිදාගන්න වාසනාවන්තයොත් ඉන්නවා. උන් ඉතින් මෙලෝ රහක් නැති උන්. ඒ වගේ උන් කොන් වෙන්නේ එදා දවසට විතරක් නෙමෙයි. ආයේ හවසට ආවත් උන්ට ඒ සෙතේමයි ආතල් දෙන්න සෙට් එකක් සෙට් වුනොතින් නම්.

ඔය ඇබැද්දි, ජිවිත කතා සියල්ල ඔහොම වෙද්දි නිහඩව වෙන සිද්දීන්ද එමටයි. එවා note කරන්න ඉතින් ඒ ජිවිතේටම සම වැදිලා බලන්න ඔනේ. වටේ ජිවිත මොහොතකට mute කරලා, මනෝ පාරක් දාන ආතල් එක ඒක කරපු එකෙක්ටමයි තේරෙන්නේ.

සෙට් එකක් එකට යද්දි දෙන්නෙක් අතර ඇස් වලින් වෙන පෙම් කතාව, සෙට් එකේ උන් කොච්චර හිටියත් ඉන්න ලස්සනම කෙල්ලට පැනිය හලන කොල්ලගේ වැඩ,ඔවා කොහොම වුනත් තොරතොන්චියක් නැතුව දේශපාලනය ගැන කතා කරන මිනිස්සු දෙන්නෙක්, එක්කෝ office ඔපා දූපයක් කතා කරන ගැනු දෙන්නෙක්. ඒ අස්සේ අද පත්තරේ කියවන පිරිස Vs phone එකෙන් ගලවගන්න බැරි පිරිස.

පවුල් බර ගැන, බිල් ගැන, ලමයි ගැන, ඊලග පඩිය ගැන හිත හිත ලෝකේ ගැනම කල්පනා කරන මිනිස්සු, ඇයි එතකොට සීට් එකේ කෙලවරක, ෆූට්බොඩ් එකේ headset ගහන් තමන්ගේම ලොකේක ආතල් එකේ මනෝ ගහන මං වගේ ඩයල් වගේම එදා වේල ගැටගහන්න වඩේ ටිකක් බැදන් කොච්චියට ගොඩ වෙන මේ සියලු දෙනාම යන මේ රේල් පාර දිගේ කතාව බලන්න නම් ඉතින් Savoy, Liberty, MC ගිහින් බැ. 

When I finally woke up....

I woke up one day out of the blue like I was born that day itself and I found myself at a railway station with a reserved ticket to Jaffna, Sri Lanka on my hand. I was thinking what the hell was I doing? Jaffna!?! That's like the opposite edge of Sri Lanka from where I was living. I didn't know a damn thing, to start off with not even the language, culture, nothing which I was supposed to know but the fact that war happened there and it's a tough place to be, and the best part is I'm going with no one, Just alone but a ticket. Not even a proper backpack, I didn't know what to pack and what not to take. But I knew one thing for sure. This is it... I'm going... I'm gonna explore the hell out of this world...

It was around 6a.m when I got down from Jaffna railway station. I had a rough plan in my mind with the help of my cousin who worked in Jaffna. I was sleepless whole night dreaming, "yay! I'm finally out on my own". Stars were shining bright while I sat on the foot board of the train listening to my music. The crowded train was almost empty when it reached to Jaffna. I managed to talk to some people with little bit of Tamil I know with the hope of more places to visit.

Train was going lazily giving me the sights and views of my dream of how Jaffna would be. The paddy fields, the palm trees, the brownish-ness I imagined that Jaffna would be...but to describe the feeling when I first saw the railway station sign board "Jaffna", I don't think I've enough words on my vocabulary neither in a dictionary.

I was no Bair Grills, I was no Edmond Hillary neither any sort of adventurer, hiker not at least a traveler in that case. I just got started, what ever this gonna be. I just wanted to get out from where ever I was in my life, mentally so as physically. People thought I was crazy, they told me on my face that I'm crazy, but well I don't deny it. You can't do anything in your life if you aren't crazy. You gotta have that madness in you to achieve something which others wont.

"You gotta do what others don't, to achieve what others don't have"

- (My friend, Gymaholic Ashen) -

Not everybody will understand your journey but the good news is you don't have to keep explaining it to them. When that happened to me, when I was holding that ticket to Jaffna and when I met my friends that evening. They were like "Okay! so who are you going with?", "Have you planned where you gonna visit and stay?" and I was all like "I don't know, I'm just gonna go and see". I don't think I have to explain the look on their faces right ?

- That wonderful moment -

Although at the last minute of the journey I met this awesome yet unique soul to join with me. I'll just post our conversation here so that that you will see why I dedicate this part of the blog to him.

Me -"Machan! I going to Jaffna tomorrow, won't be able to make it to Colombo for few days"

Him - "Ado! Really ?, I will book a ticket too now if not I'll just buy a one tomorrow and join ya, is it ok ? "

Me - "You sure mate? Because I'm planning to walk the whole route no vehicles, I don't even know where to go"

Him - "Ado! u crazy! No problem bro, Lets go"

Me - Great! by all means bro! I couldn't get anyone to come with me, so thought of going alone. it will be good if you can make it."

I love people like this, no prior preparation. no excuses. but literally adventure from the whole heart. He never asked me where are we gonna stay or where we gonna go but he just came. That's traveling as I would define it.

- Start of the day -

- Hitchhiking with Navy officers -

You just need a start after all, and then it keeps you going on and on. Because right now from where I stand, after an almost year since I started, I've been to around like 70% of Sri Lanka and counting.

This blog is also a result of that thought. Making an Initiative, success or a failure. So here we are.... Looking forward to keep you all posted about the places I visit with the details such as the budget, expenses, routes, history, photos and whatever you might need during your visit. Hoping to continue this in both Sinhala and English languages with the ultimate hope of helping anyone who love to travel.

As I've described in "about me", I would help anyone who knows nothing about traveling but just got the heart to do it. I'm still not a very experienced traveler. But I promise you! I will not let you give up your dream. So let my "Sacheewalks" be an inspiration, a resource, to whoever out there who would love to travel with their whole heart.