යන්නට කලියෙන් තව එක් වදනක්...

" එදා ගෙදර එන්න highway bus එකට නැග්ගේ, කාගේවත් නොවෙන කාටත් උරුම හීන ගොඩක දිගේ ගිහින් අතරමං වෙලා. ඉස්සර ඉවක් බවක් නැතුව කැලවල්, ගස් ගල් ගංගා දිගේ හීන හොයාගෙන බඩගෑවට, ඒ හීන හරි සැහැල්ලුයි. ඒ හීන දිගේ ජිවිතේ අපි දිහාවට ආවට, දැන් ජිවිතේ කියන වචනෙම මිරිගුවක් වෙන්නද මේ ලැහැස්තිය? කවදාවත් නොතිබුන හීන ගොඩක් එක පාර ඇයි මේ යතාර්ථය කියලා මිනිස්සු කියන දේ මූණට දමලා ගැහුවේ?  "

ඔහොම රැඩිකල් සිතුවිලි ගොඩක් මැද්දේ අතරමං වුන ඔහු highway එක දෙපැත්තට වෙන්න බෙදුනු ඔහුගේම ජිවිතේ දිහා බැලුවේ කැලැව හැමවිටම ඔහුට පිලිතුරු ලබා දුන් නිසා විය යුතුය. නමුත් එතනට හුදෙකලාව අඩු බව ඔහුට පසක් වුනේ යතාර්ථය නැවත වරක් ඔහු දෙස මෙතෙක් රවමින්  බලා සිටි ජංගමය ඔස්සේ මූණට දමා ගැසූ විටදීය.

" ඒ උරුම හීන නිපදවන ෆැක්ටරියෙන්‍ විය. කවදාවත් නොතිබුන ඒත් කවදා හෝ මටත් උරුම ඒ හීනය අවසානයේ යතාර්ථයක් බවට පත්වුයේය. නැවතත් මා, කවදත් වාගේ නිශ්ශබ්දව මා දෙස බලා සිටින ස්වභාවදහම හා තනිවිය. "

හීන ගොඩක් ඔහුව නැවත, නැවත කරක කරකවා අතහරිද්දි, ඔහු නැවත නැවතත් ජිවිතේ ජීවත් කරන්න අර ඇද්දේය. කෙසේ හෝ සටන නිමා වන්නට මත්තෙන් ඔහු ගෙදර පැමිනියේය.

" අඩියක් ඉස්සරහට තිබ්බම හිත පිරුණා නොකිව්වොත් මං වැරදි ඇති. ඒත් කවමදාවකත් මාගේ නොවන හීනයක් මට සපිරුනු නිසාවෙන් මේ අයාලේ මුත් නිදහසේ ඇවිද ගිය හිත පුරවන්නේ කොහොමද? එහෙම හීනයක් මගෙන් දාඩිය මහන්සිය විතරක් අරන් නවතිවිද? "

ජිවිතේ 20 වසරක් පුරාවට හීනියට හීනියට තූනී වුන ඒ නිදහසේ සිතුවිලි දැන් තවත් අඩි එකයි තුන්කාලකින් තුනී වෙන්න ගත්තේය. ඉස්සර හිතුන ගමන් හිතුන අහක දිව්ව හිත, උරුම හීනය දෝතින් රැගෙන ගෙදර එනකම් තවමත් මග බලා සිටි දිලිසෙන මුත් විඩාබර ඇස් ඉදිරියේ නැවතිණි.

"අම්මේ මට රස්සාව හම්බුනා.. ඊලග මාසේ මුල ඉදන් වැඩ.."

#SacheeWalks

As I walked alone!

It was 6 passed few minutes in the evening. I was all screwed up with an assignment, so I might as well take a walk for the mind and get something to eat.

Sun was holding no authority anymore. Roads were lit up by the monstrous parade of vehicles. It was the end of the war, at least for the day.

Yet, people were everywhere!

People of every kind. People of my age,below and elder. There were married people, singles, couples, divorcees and God Knows may be much more complicated people. 

I wonder...Where am I on this!?!

And I continue to walk...

People who takes the bus, some to boarding places like me. Some might not. People with cars. People with luxury cars. People who deliver pizzas. People who walk. And the Tuks. OMG! They are all after war but nobody understands them!

Here I am at the small restaurant..with Rs. 80 on hand.

...and the people who lines up the restaurant ques because they cant be bothered to cook proper food they like better. 

And I walk back...

People who sold their smiles just to wear the office tag around their necks after office. People who crosses street like "Somebody please run over me". 

"Who are you among these? Who are you to judge all these people? Aren't you gonna join them soon? " - small voice mumbles upon my head. 

The Temple Tree!!

And I finally see the temple tree. All full of white and Green. Flowers filled the small pebble road. The Supreme bliss! Back to the boarding place.

" Everything will be alright TOMORROW!! " 

#SacheeWalks

මතකයෙන් අවුරුදු 3කට පසු....

#SacheeWalks ගැන සටහනක් තබන්නට සිතුවෙමි...

Trend එකකට වඩා, යන හැමතැනම ගන්නා photo වල trademark එක විදියට #SacheeWalks එන්න ලොකු හේතුවක් තිබුනා. අද යමං කියාගත් ගමන් ඉන්නා පිරිස් #වෝක්ස් ගා ගා කටමැද දෙඩුවට, සමහරෙක් ඒ නම කොපි කලාට #SacheeWalks හැදුනේ මෙන්න මෙහෙමයි.

2014 03 16, කොලොම් තොටට ආව අලුත ජිවිතේ බලාපොරොත්තු නොවූ පරිදි දෑ අවුරුදු ආදර කතාවේත්, අවුරුදු 12ක මිතුදම් කතාවේත් අවසානය උත්තර නැති ප්‍රශ්න ගොඩක් ඉතුරු කරලා සනිටුහන් වෙද්දි, බෝඩිමට වෙලා තනි වෙද්දී සචී කල්පනා කලේ ජිවිතේ මේ තරම් නීරසද මිනිස්සු මේ තරම් තිත්තයිද කියලයි. 

ඉතින් ඔය දේවල් ඕම හිතෙද්දි,මේ සියල්ල අතැරලා යන්න ඕන කියලයි සචියට හිතුනේ. ඉතින් ඉවක් බවක් නැතුව ඔහේ ඇවිදිනවා කියලා හිතලයි කවුරුවත් නොදන්න, ගමේ ඉදලා බැලුවොත් අනෙක් කෙලවරේ තියෙන යාපනය තෝරගත්තේ. කොටින්ම කිව්වොත් සචියා හිටියේ යාපනයට හරි පයින් පදින ගානට. ඒත් අනෙක් පැත්තෙන් අම්මලගේ බලාපොරොත්තුත් balance කරන්න ඕනේ නිසා සචියට එච්චර නිවාඩු දවස් වත්, අතේ වත වත් (සල්ලි) තියුනේ නැ. 

ඒත් හිතේ තියුන එකම අරමුණ නම් කවුරුත් නොදන්න, මැරුනත් කවුරුත් එන්න බැරි වෙන්න, Phone එකත් පැත්තක දාලා ඇවිදින්න ඕනේ කමක් විතරයි. හිර වෙලා හිටි ජිවිතෙන් මිදෙන්න ඕනේ කමක්, කියාගන්න බැරි ආදර කතාවක, මිතුදම් කතාවක අවසානයක, ඇයි එහෙම වුනේ. කොහොමද එහෙම වුනේ. මට කොතනද වැරදුනේ. යන ප්‍රශ්න වලට උත්තරයක් හොයාගන්න සචියට මේ ගමන යන්නම ඕනේ වුනා. ඒ ගමන පටන් ගනිද්දි ආයේ කවදා ගෙදර එවිද. කොහොම ගමන යාවිද, කොහේ නවතිවිද, කන්න සල්ලි ඇති වෙයිද කියලා සචියා දැනන් හිටියේ නැ. ඒත් සචියට ඌ එක්කම විසදගන්න ප්‍රශ්න ගොඩක් තිබ්බා.

ඒවට උත්තර අරන් ඉගිලුනු සමනලී ගැන හිතලම පිස්සෙක් වෙනවද, ඇවිදලා පිස්සෙක් වෙනවද කියලා පිලිබද තීරණයක් ? 

ඒත් සචියා දැනන් හිටියේ නැ ඌ ආයේ ඇවිදියිද. ඇවිදින ජිවිතේ මෙච්චර මනස වෙනස් කරයිද, ලංකාව, ලොකේ මෙච්චර සුන්දරයි ද කියලා. ඉතින් කොමහරි..සචියා පලවෙනි අඩිය තිබ්බා. කොළඹ කොටුව දුම්රිය ස්ථානයෙන්. තැපැල් දුම්රියෙන්. යාපනේට. කදුලක් වැටුනේ නැති වුනාට යාපනේ පුරාම ඇවිදලා ඇවිදලා...තවත් ඇවිදිනවා. සචියා ජිවිතේ පුරාම ඇවිදිනවා කියලා ගැම්මට හිතද්දි හිතට ආව නම තමයි ඔන්න ඕක. 

#සචී_ඇවිදියි
#SacheeWalks

එහෙනම් ජය!! ✌️

ජාලයෙන් මිදී ...සමාජයට...

Kalpitiya, 2016

Facebook! Twitter!! Whatsapp!!!

සියල්ල අද සරලවම අතාත්වික ලෝකයකි (Virtual World). ඒ මායාවට අහු වෙන්න යන කාල රාමුවද ඉතා කුඩා එකකි. කාල රාමු ගැන කතා කරන්න ගත්තොත්, මගේ ජිවිතේ කාල රාමු 3කි.

1. Desperate Pre-Traveling (සෝචනීය ඇවිදීමට පෙර කාලය)

2. Beautiful time During Traveling (සුන්දර ඇවිදින කාලය)

3. Reminiscing Post-Traveling (පාඩම් සිහි කරවන ඇවිදීමට පසු කාලය)

Pre-Traveling ගැන නම් මචන් කතා කරලා වැඩක් නැ. ඉතා සෝචනීයයි. එත් හැමෝටම වගේ අපිටත් ඉතිහාසයක්, ආරම්භයක් තිබුනා. වටේ පිටේ ඉන්න යාලුවෝ ඉස්කෝලේ කාලේ නිවාඩුවට ගෙදර අයත් එක්ක රවුම් ගහද්දි, අපි ගෙදරට වෙලා තනියම හීන බැලුවා. ඒ හීන බැලුවේ අපි Facebook එකෙන්. 

ඊට පස්සේ අපිත් හිතන්න ගත්තා. තියෙන post 1000ම share කර කර ඉන්න එක අඩු කරලා. ඕනේ මගුලක් වෙන්න, "All you need is a start" (අත හිත ඇෆ්.බි එකෙන්) කියලා ඔන්න ඇවිදින්න ගන්න ඕනේ කියලා. මුල් කාලේ ඉතින් කොහේ හරි ගියාම ගෙදර එනකම් ඉවසිල්ලක් නැ. Photo ටිකක් ගහන් ඕක post කරන්න. ඇයි ඉතින් ලෝකෙට පෙන්නන්ඩ එපැයි "මගේ life එක කොච්චර happening" ද කියලා. ඉතින් දාලා බලන් ඉන්නවා like, comment වැටෙනකම්. කාලේයි, data සල්ලියි යනවා දන්නේම නැ. ලග ඉන්න සුන්දර මිනිස්සු ටිකත් දුර වුනා. ඉතින් මොකෝ දුර ඉන්න දන්නෙම නැති උන්ගේ like තියෙන්නේ ඔයි?

ඉතින් කාලයාගේ ඇවැමෙන්ද, ඇවිදීමේ මහිමයෙන්ද මන්දා අපිත් අර posh කස්ටිය කියන්න වගේ මැචුව(ර්) වුනා.  Oh seriously!?!? යැස් සිරාවට!! 

කොමෙන් කෝම හරි, පොටෝ ගහන එක පැත්තක තියලා ඔය ඇෆ්.බි එකේ  තියෙන විදියට අපිත් පරිසරය විදින්න ගත්තා. මොන පිස්සුද බන්? කොහේ තියෙන පරිසයක්ද ඇෆ්.බි එකේ?

D.S.I කියලා ගහපු පොල්ගස් 2ක් දාගෙන ඕක ගෙවෙනකම් ඇවිදලා, ඇල පාරවල් දොල පාරවල් දිගේ ගලන ලොකේ පිරිසිදුම වතුර ටික බීලා, කදු බඩ ගාලා, අතේ තියෙන තුට්ටු 2ක ඉවර වුනාම පාරේ ලොරි වල එල්ලිලා ඇවිල්ලා, උන්ගේ ගෙවල් වලින්ම කාලා, ජිවිතේට දැකලා නැති මිනිස්සු එක්ක බස් වල, කෝච්චි වල සින්දු කියලා විදින ලෝකේ ලස්සන විදින්න, ලංකාවේ මනුස්සකම දකින්න පුලුවන්ද ඕකේ කවුරු හරි ඇඩ්මින් කෙනෙක් ලියන පෝස්ටුවකින් හරි, like ඉල්ලලා දාන photo එකකින් හරි?

පිස්සු නොකියා හිටින් බන්!!

හැමෝම සමාජෙන්, ජාලෙට පැටලෙන කාලෙක උඹට ජාලෙන්...සමාජෙට බහින්න අමරු වෙයි. මොකද update එකක් නැතුව සමාජේ ඇතුලේ උඹ තනිවෙන නිසා. ඒත් අභිනික්මන් කරපු දවසක උඹ උඹෙන්ම අහයි, 'ජාලේ' like එක ගන්න, ලොකේට පෙන්නපු සතුට උඹේ ඔය ගැහෙන පපුවෙත් තිබුනද කියලා? එහෙම දවසක ඔය ජාලේ ඉන්න උන්ගෙනුත් නිකම්ට වගේ පොශ් කඩ්ඩ පොඩ්ඩක් දාලා අහපන්!

"Would you still do what you do if it isn't for a 'like' in social media? "

එහෙනම් ජයීන් ජයම වීවා හොදේ!

Mannar, 2015

- Inspired by SimonSinek

#SacheeWalks